کد مطلب:49022 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » قرآن

لطفاً بفرماييد جلسات دعا و قرآن با طرح معني باشد بهتر است يا فقط اكتفا به متن عربي؟

در پاسخ شما دوست محترم عرض مي كنيم كه معنا و مفهوم، روح و حقيقت قرآن و دعاست و هر جا در روايات اسلامي فضيلتي بر خواندن دعاو تلاوت آيات قرآن كريم ذكر گرديده، مراد خواندن و تلاوتي است كه سرچشمة آگاهي و ايمان و عمل باشد. والا صرفا لقلقة زباني بدون درك معنا و مفهوم اگر چه ثوابي بر آن مترتب است ولي هرگز فايدة لازم و كافي را در بر نخواهد داشت و انسان را به مقصد اصلي كه هدايت و كمال است نخواهد رساند.

هنگامي كه انسان نداند چه مي گويد و از خداوند چه درخواستي دارد، چگونه دعا و قرآن كه مشتمل بر راز و نياز با خدا، آداب و اخلاق اسلامي و در كل ا صول زندگي است، مي تواند منشاء تغيير و تحول در انسان گردد؟

در آداب شرايط استجابت دعا، آمده است، دعا زماني منشاء اثر مي گردد كه از اعماق جان انسان برخيزد و انسان بداند چه مي گويد و چه مي خواهد. امير المؤمنين علي عليه السلام در اين باره مي فرمايد: خداوند دعاي غافل دلان را استجابت نمي كند. (1)

در اهميت قرآن كريم همين بس كه قرآن كلام خداوند رحمان است كه براي تربيت و نجات بشر نازل گشته، از همين رو در جاي جاي قرآن، خداوند مردم را به تفكر و تدبر در آيات آن دعوت مي كند و اين حقيقت را فاش مي سازد كه اين كتاب بزرگ آسماني تنها براي تلاوت نيست بلكه هدف نهايي از نزول آن، ذكر (يادآوري) تدبر و تفكر (بررسي عواقب و نتايج كار) انذار (بيم دادن انسانها نسبت به عاقبت عمل ) بشارت (مژدة نعمتهاي بهشتي به پرهيزكاران )و نور هدايت و...مي باشد.(2)

بنابراين تا زماني كه قرآن در متن زندگي مسلمانان قرار نگيرد و دستوراتش مو به مو عملي نگردد، از تلاوت سرسري آن فائدة مهمي نصيب آنان نخواهد گشت. لذا بيشتر بدبختي مسلمانان و دوري آنان از تعاليم الهي، از آنجا ناشي مي گردد كه قرآن را از شكل يك برنامة جامع تربيتي و حيات بخش از زندگي خويش خارج و تنها به الفاظ آن قناعت كردند.

اميرالمؤمنين علي عليه السلام در خطبة معروف حمام پيرامون صفات پرهيزگاران در برخورد با قرآن مي فرمايد:

آنان شب هنگام برخاسته اند، قرآن را شمرده و با تدبر تلاوت مي كنند و جان خود را باآن محزون مي سازند، داروي درد خود را از آن مي گيرند هر گاه به آيه اي مي رسندكه در آن تشويق است با علاقة فراوان به آن روي مي آورند و چشم جانشان با شوق بسيار در آن خيره مي شود و آن را همواره نصب العين خود مي سازند و هرگاه به آيه اي مي رسند كه در آن بيم و انذار است، گوشهاي دل خود را براي شنيدنش باز كرده و فكر مي كنند، صداي نالة آتش سوزان دوزخ و به هم خوردن زبانه هايش در گوش جانشان طنين انداز است. (3)



































منابع و مآخذ:

1ـ كافي، ج2، باب الاقبال علي الدعاء، حديث 1

2ـ محمد (ص)، 24؛ انبياء 50، ص29؛ انعام 19؛ ابراهيم 1؛ اسراء 82

3ـ نهج البلاغه، خطبة حمام، خطبه 193